Laurus nobilis

(Cast: laurel; Gall.: loureiro; Cat.: llorer; Eusk.: erramua; Inglés: Bay laurel )

Género: Laurus

Especie: nobilis

Familia: Lauraceae.

É  unha árbore de folla perenne, de casca verde, follas brillantes no haz e mates no envés, as flores son pequenas e de cor amarelo verdoso; os froitos, constituídos por baias  negras, maduran durante o verán. É  unha planta dioica.

Hábitat:  A súa orixe é a conca mediterránea e o Cáucaso, crece de  forma espontánea nas rexións mediterráneas.

Reseña histórica: Laurus é o nome con que os romanos designaban o loureiro e as súas follas. Xunto ca oliveira, o loureiro constituíu o símbolo da paz e a prosperidade. Ademais sobre o loureiro existe un dito antigo de que "o que planta un loureiro nunca o verá crecer", aludindo ó lento crecemento da planta, aínda que na cultura popular alude á  morte de quen o planta.

Ten connotacións simbólicas en certas culturas como romana e na cristián. Segundo a mitoloxía o loureiro é a transformación da ninfa Dafne que ó ser perseguida por Apolo foi salvada por Zeus transformándoa en árbore, de aí que Apolo cortou dúas ramas e trenzounas elaborando unhas coroas triunfais que usan os vitoriosos, xerais e emperadores da antiga Roma e que chegaron como símbolo da vitoria ata os nosos días. Ademais, estas follas foron postas nas cabezas dos Atletas nos Xogos Olímpicos de Atenas 2004.

Hai unha lenda que conta que durante a conquista de Granada a Reina Isabel escondeuse tras un loureiro, na actual localidade de A Zubia mentres fuxía duns musulmáns granadinos que a perseguían, desde entonces a ese loureiro, que aínda existe nos nosos días coñécese como o Loureiro da Reina.

Sustancias que contén: Cineol, taninos, geraniol, linanol, principios amargos.

Métodos de cultivo e recolección: Crece ben ó sol, tamén a media sombra e  adáptase mellor ós solos ben drenados. Multiplícase mediante sementes e por esqueces. As follas recóllense cando son novas, pero xa están totalmente desenroladas, e sécanse. E os froitos cando completan a súa maduración. Uns e outros deben secarse nun lugar resgardado da luz e  onde non haxa po.

Doenzas que cura: Utilízase para espertar o apetito, para facilitar as dixestións ou para calmar as  afeccións respiratorias. É antiséptico, estimulante, estomacal, carminativo, expectorante, diurético e sudorífico. Emprégase en dispepsias atónicas e fatiga, así como gargarismos en infeccións buco-farínxeas. O aceite das baias ten aplicacións tópicas moi eficaces, tales como abscesos, contusións e outras afeccións da pel producidas por fungos; tamén é útil en dolores reumáticos e nos desarrealos da menstruación. Aplícase preferentemente en forma de linimento, pomada ou aceite.

Métodos de preparación:

Cansazo: como infusión: nunha bañeira que conteña auga quente necesaria vértese o líquido obtido a partir de macerar durante un par de días 400 g de baias e follas. O baño perfumado e relaxante, servirá para descansar, tomado pola noite antes de deitarse predispón o organismo para un repouso tranquilo e combate o insomnio.

Contusións, hemorroides, reumatismos: Tintura: macérase un puñado de baias secas nunha cunca de aceite de oliva. Ó cabo duns 20 días aproximadamente esmáganse para sacarlles todo o zume e fíltrase o líquido a través dunha peza de tea. Consérvase o aceite nun frasquiño en lugar fresco e escuro para impedir que se rancio e úsase para facer fregas ( ou aplicar cun pincel en caso de hemorroides) na parte doída e inflamada.

Dixestión difícil: como infusión: póñense 15 follas nun litro de auga moi quente. Cólase 10 minutos despois, endósase o líquido cun pouco de azucre e tómase o xeito en dúas veces.

Pés suorosos: decocción: férvese durante uns 20 minutos un puñado de baias nun litro de auga. Macérase o líquido ata que se arrefría de todo, esmáganse as baias para exprimir o zume e vértese a auga, a través dun coador, nunha palangana onde haxa máis auga quente somérxense os pés nela durante o maior tempo posible. Coa eliminación do exceso de sudoración evítanse tamén os malos olores e os eritemas.

Bibliografía:

-Plantas medicinais (Editorial Tikal)

-Las plantas medicinales (Editorial D. Vecchi)

-Pag. Web wikipedia.