Rhamnus frangula

Nome catalán: Fràngula
Nome galego: Sanguiño
Nome vasco: Zumalakarra
Nome ingles: Buckthorn

Familia: Ramnaceas

Hábitat: en España e moi común nos montes de zonas humedas con estractos silicios do norte de España.

Reseña histórica: antigamente esta planta solo era usada como laxante, xa que non dañaba o estomago, e según alguns expertos e o mellor laxante a dia de hoxe. En 1877 un grupo de españois intentara vender esta madeira asegurando que “shittin” (a madeira que utilizou Noe para contruir a arca) pero fracasaron e foron fusilados.

Sustancias positivas: conten antraquinonas (frangula-emodina), antraquinonas glucosidicos (frangula-emodin-ramnoglucosido), bis-glucósidos, acido crisofanico, saponina e tanino.

Métodos de cultivo o recolección: usase a corteza das ramas, que debe recollerse no verán. Sin embargo esta parte da planta conten un principio emético que pode provocar vomito e dores de ventre, polo que hay que esperar dous anos antes de usar a corteza ou seno secala a 100 graos durante unha hora.

Dolencias que cura: usase contra o estreñimiento, e tamen como laxante, diurético e alterante.

Métodos de preparación: pode preparse de 3 maneiras:

·        Decocción: fervese durante 20 minutos 150 ml de auga con 30 gramos de corteza. Deixase macerar durante 6 horas, colase o liquido e añadese 3 gramos de semillas de hinojo esmagadas e ponse a decantar mediante media hora mais. Tomar un par de vasos pola noite antes de deitarse.

·        Polvo: esmagase un cacho de corteza ata que pareza polvo. Ponse 1 gramo nunha oblea e tomase antes de cada comida.

·        Té: ponse nunha taza de auga quente unha cucharada de corteza esmagada e deixase en infusión durante 12 horas. Colase o liquido e bebese a sorbos durante o día.