Cinchona officinalis
Nome científico: Cinchona officinali, Cinchona ledgeriana
Nome común: - castellano: quina, quina túnica, cascarilla amarga, azucena colorado
- catalán: quina
- inglés: cinchona bark, fever tree
- galego: quina
Xénero: Cinchona
Especie: Cinchona officinalis
Familia: Rubiaceae
Descrición:
Árbore ou pequeno arbusto que pode alcanzar 10 m de altura e 30 cm . de diámetro. As follas son ovaladas de 21 a 29 cm . de longo e 12 a 13 cm . de ancho, de cor verde escuro, con pecíolo de 3 a 7 cm . de lonxitude; inflorescencia terminal, flores vermellas con corola branca ou rosada e os lóbulos internamente amarelados, agrupadas en panículas. Os froitos en cápsula, angostos cilíndricos, de 3,5 a 4 cm . de longo por 0,7 cm . de ancho, con 3 ou 4 sementes.
Hábitat:
É unha árbore orixinaria dos Andes ecuatoriais (principalmente Colombia, Perú, Bolivia, Ecuador, Guatemala), e desenvólvense en alturas de 900 a 3.400 m . sobre o nivel do mar.
Reseña histórica:
No ano 1630, durante o reinado de Felipe V de España, A condesa
Chinchón, "esposa dun poderoso señor da afastada colonia española” estaba moi
enferma dunha desas febres tenaces (febres intermitentes dos pantanos), moi comúns nese entón nesas terras. O corrixidor español de Loja, don Juan López Cañizares oíra ponderar polos indios, a cortiza de certo arbusto da selva, que segundo os indíxenas tiña o poder de curar as malas febres desas comarcas salvaxes, o arbusto era chamado por esa propiedade "PAU DE CALENTURAS". O corrixidor ofreceu á condesa de Chinchón, un pouco desa
cortiza. A nobre dama curou, desde entón a planta foi chamada Chinchona, que é
hoxe o termo latino con que os botánicos designan o que nós coñecemos polo
nome de quinina". Só pódese lamentar que os botánicos (o culpable foi o gran
Linneo) mutilen o nome da pobre condesa chamando á quinina Cinchona
e non Chinchona, que fose o termo correcto, pero a falla é leve. O marido
da enferma, conde de Chinchón, era vicerrei do Perú, por iso a curación pola
cortiza misteriosa, tivo gran resonancia. En verdade antes que ela, cantidade de indíxenas
recorreran con éxito, a ese medio que provía facilmente a selva virxe. Pero só eran pobres salvaxes. A súa curación a ninguén lle interesaba, mentres que a da muller do poderoso vicerrei era un acontecemento.
Chinchón, "esposa dun poderoso señor da afastada colonia española” estaba moi
enferma dunha desas febres tenaces (febres intermitentes dos pantanos), moi comúns nese entón nesas terras. O corrixidor español de Loja, don Juan López Cañizares oíra ponderar polos indios, a cortiza de certo arbusto da selva, que segundo os indíxenas tiña o poder de curar as malas febres desas comarcas salvaxes, o arbusto era chamado por esa propiedade "PAU DE CALENTURAS". O corrixidor ofreceu á condesa de Chinchón, un pouco desa
cortiza. A nobre dama curou, desde entón a planta foi chamada Chinchona, que é
hoxe o termo latino con que os botánicos designan o que nós coñecemos polo
nome de quinina". Só pódese lamentar que os botánicos (o culpable foi o gran
Linneo) mutilen o nome da pobre condesa chamando á quinina Cinchona
e non Chinchona, que fose o termo correcto, pero a falla é leve. O marido
da enferma, conde de Chinchón, era vicerrei do Perú, por iso a curación pola
cortiza misteriosa, tivo gran resonancia. En verdade antes que ela, cantidade de indíxenas
recorreran con éxito, a ese medio que provía facilmente a selva virxe. Pero só eran pobres salvaxes. A súa curación a ninguén lle interesaba, mentres que a da muller do poderoso vicerrei era un acontecemento.
Sustancias que contén a planta:
Alcaloides quinuclidínicos, taninos catéquicos (3 ao 5%), fácilmente oxidables a flobáfenos de cor vermello, trazas de aceite esencial, ácidos orgánicos (ácido quínico), resina.
Efectos da quina:
Amargo alcaloídico e glucosídico (alcaloides, heterósido triterpénlco).
Anti-protozoario, anti-malárico (quinina); tóxico celular.
Oxitócico (quinina), estimulando o útero unha vez comezou o parto.
Antipirético (quinina) por depresión dos centros da termoxénesis.
Antiarrítmico de clase I.
Astrinxente (taninos).
Citotóxico (alcaloides).
Doenzas que cura:
Malaria, anorexia, dispepsia, mialxias, gripe, insuficiencia cardíaca leve, arritmias fibrilación auricular.
Contraindicaciones da quina: Embarazo, bloqueos cardíacos, anemias marcadas.
Contraindicaciones da quina: Embarazo, bloqueos cardíacos, anemias marcadas.
Métodos de preparación:
Decocción: 0,5 gramos por cunca. A dose máxima é de 4 gramos o día.
Extracto líquido:10 a 60 pingas varias veces ao día.
Tintura nai: 30 pingas, tres veces ao día.
Extracto líquido:
Tintura nai: 30 pingas, tres veces ao día.
Páxinas web:
No hay comentarios:
Publicar un comentario