Lepidium latifolium

Lepidium latifolium

Nome científico: Lepidium  latifolium

Nome común: -castellano: Rompepiedras

                         -catalán: Morritor bord

                         -euskera: Buminka

                         -inglés: Perennial pepperweed, tall whitetop                

Xénero: Lepidium              

Especie: Lepidium  latifolium

Familia: Brassicaceae

             

Descrición:

É unha herba vivaz, de talo e ramas tesas, que non adoita alcanzar máis de tres palmos de altura. O talo é completamente lampiño; as follas atópanse esparcidas polo talo, existindo grandes diferenzas de tamaño entre as follas inferiores e as superiores. Son de forma ovada e lanceolada, coa parte superior prolongada, os bordes parcialmente serrados e a miúdo terminadas nunha punta, o mesmo que o talo e as ramas. As flores forman ramilletes terminais en panícula e son pequenas e brancas.

Hábitat:

Críase as beiras de arroios por toda a Península, pero sen ser característica de ningunha zona.

Sustancias que contén a planta:

Contén unha esencia en todas as súas partes; esta esencia presenta altas cantidades de xofre na súa composición. En canto ás sementes parece que son ricas nunha sustancia chamada mirosina. As súas virtudes parece que son similares ás doutras crucíferas do mesmo tipo. É unha planta non moi activa desde o punto de vista práctico, pero que se pode usar sen o perigo doutras crucíferas.

Métodos de recolección:

Florece de maio en diante, sendo normal atopar algunha planta florida a finais do verán. A recolección realízase no mesmo período de floración, xa que é neste momento cando a planta é máis rica en principios activos. É importante que unha vez secada consérvese en tarros herméticos e fóra da luz. Interesa a planta enteira, a cal débese recoller cando se necesita, xa que o que se utiliza é a planta fresca.

Doenzas que cura:

A súa principal propiedade medicinal é a de disolver as pedras do ril. Aplícase como analxésico, antinflamatorio e diurético.

Métodos de preparación:

Follas frescas: As follas pódense tomar en pequena cantidade, previamente desmenuzadas e mesturadas en ensalada.

Tisana: Prepárase botando nun pocillo de auga fervendo unhas cantas follas recentemente colleitas e retirando inmediatamente o pucheiro do lume. Unha vez enfríou, endulzase a gusto de cada cal e bebe a pequenos sorbos.

Uso externo: As follas tamén se poden usar de forma externa, para iso machúcanse nun morteiro e aplícanse en forma de emplasto. Os efectos son parecidos aos da mostaza. Desta forma adoitase­ administrar para combater dores de ciática.

Infusión: Verter nunha cunca de auga fervendo 2 g de follas desecadas, xunto con algunhas partes de tomiño. Déixase arrefriar e cóase. Esta infusión aprovéitase sobre todo para lavados vaxinais, con bastante uso en medicamento popular.

Decocción de uso interno. 30 g/l, férvense durante 10 minutos e tómanse de tres a catro cuncas ao dí­a.

Páxinas web:

rednaturaleza.com

www.conabia.gob

plantas-medicinales.servidor-alicante.com