Foeniculum vulgare
- Castelán: Hinojo
- Catalán: Fenoll
- Galego: Funcho
- Vasco: Mirillu-belarr
- Inglés: Wild fennel
Ubicación filoxenética:
División: Magnoliophyta
Familia: Apiaceae
Género: Foeniculum
Descrición botánica:
A planta é herbácea, de porte erecto e pode alcanzar os 2 metros de altura. As follas, de cor verde intenso, son longas e delgadas, acabando en segmentos en forma de agulla, que se endurecen exteriormente no veran para evitar a perda de auga. As flores aparecen en ramalletes de 20 a 50 florecillas sobre pedúnculos curtos
HÁBITAT:
A planta do hinojo crece, principalmente por ribeiras mediterráneas. O hinojo tamén se cultiva en moitas partes de Asia e de Exipto. No continente americano aclimatouse moi ben na nosa pampa arxentina onde crece espontaneamente.
RESEÑA HISTÓRICA:
O termo latino, Foeniculum, procede de Foenum, herva. Tamén llo coñece co nome de fenículo ou herba santa. Planta moi popular entre os antigos chineses, que a empregaban contra as mordeduras de serpe. Exipcios e romanos recoñeceron as súas propiedades estomacais e antitóxicas e a consideraron tamén como símbolo da adulación. Estimáballa eficaz para o tratamento de diversas afeccións oculares, especialmente cataratas e ademais para expulsar lombrigas dos oídos. Era tamén popular como recurso para adelgazar xa que proporcionaba sensación de hartazgo. Como o eneldo utilizábase en cólicos infantís. En tempos medievais recibiu o nome de "Fenkle" e críase que escorrentaba aos espíritos malignos e ás pulgas dos cans. Por isto a miúdo plantábase preto das canceiras.
PRINCIPIOS ACTIVOS:
Antiinflamatorio: Moderado
Carminativo: Forte
Expectorante: Leve
En altas doses pode producir convulsións.
As follas teñen esencia en pequenas proporcións, esencia que lle confire propiedades arminativas, eupépticas, espasmolíticas, produtoras de secreción láctea e expectorante.
Posúe propiedades antiinflamatorias en uso externo. As follas tamén se utilizan para sanar chagas e feridas.
A raíz é diurética, o que favorece a eliminación de líquidos, empregándose sobre todo en casos de cistitis.
USOS:
Sistema Nervioso: Fortalecedor, estimulante. Desenvolve forza de vontade e confianza en si mesmo. Claridade mental. Afrodisíaco (hornillo, masaxes en dilución, baños)
Sistema dixestivo: Alivia vómitos, flatulencias, náuseas, diarreas, espasmo intestinal e parásitos: (masaxes en dilución, compresas, baños de inmersión)
Sistema Excretor: Desintoxicante, diurético, útil en adelgazamento (masaxes en dilución, baños de inmersión) poténciase combinado con Enebro e Laranxa.
Sistema endocrino: Regulador menstrual, facilita a secreción de leite, alivia síntomas menopáusicos (Masaxes en dilución, compresas, baños)
Pel: Tonifica e mantén elasticidade na pel (baños de inmersión, masaxes en dilución)
PREPARACIÓN E USO:
Infusión de follas. Procédese á preparación tradicional da infusión nun litro de auga con 25 gramos de follas; administrarase despois da comida e dá bos resultados como tónico e dixestivo.
Cataplasmas de follas frescas. Emprégase como galactógeno e vulnerario, en chagas e feridas abertas. Popularmente utilizouse esta planta completa preparando unha decocción con 20 gramos de planta por cada litro de auga. Pensábase que actuaba en alteracións do oído externo -mesmo como remedio para a xordeira- mediante vaporizaciones dirixidas sobre o conduto auditivo externo; pero posteriormente demostrouse que con isto non se obteñen os resultados desexables, polo que o seu emprego nestes casos quedou descartado.
BIBLIOGRAFÍA É PÁXINAS WEB:
El jardín de hierbas aromáticas - Susaeta
Las plantas medicinales en el jardín - Susaeta
Guía de los árboles y arbustos de la península Ibérica y Baleares –Mundiprensa
No hay comentarios:
Publicar un comentario