Rosa damascena

Nombre comun:Galego(Rosa de xerico),Castelan(Rosa de jerico), Catalan(Rosa),Ingles(Rose)

Ubicación filoxenética:

Especie (R.damascena) ó Xénero (Rosa) Familia (Rosaceae).

Hábitat:

Orixe: Oriente. Hoxe cultívase sobre todo en Bulgaria, Turquía e Francia.

- Arbusto espiñento, vigoroso, de crecemento vertical, que pode chegar a 2 m de altura.

- Follas sen brillo e coriáceas.

- Flores dobres e abundantes pétalos dispostos en roseta, duns 10 cm de ancho, con ocelos verdes. Prodúcense en verán.

- Flores de cor rosa moi fragrantes e provistas de trinta e seis pétalos.

Reseña histórica:

O seu nome provén de Damas, parte da actual Turquía e que na antigüidade pertencía a Siria. Chegou ao Marrocos coas caravanas dos mercadores provientes de Oriente Medio. Na actudillade tamén existe en Bulgaria e Turquía.

Hai quen di que a primeira rosa naceu dunha gota de suor da fronte do

profeta Mohammed. Segundo outros cóntase que Baco se namorou dunha bela ninfa e durante un banquete a perseguiuna por todo o xardín para conquistala, quedando a túnica da ninfa prendida dunha matogueira de rosas e ao resgar, revelou unha nova parcela da súa beleza, o que fixo que Baco como agradecemento, a cubrira de vermellas flores perfumadas tan belas como as meixelas da tímida ninfa.
Se ben a súa orixe é incerta, algunhas fontes sosteñen que vén do Cáucaso ou das costas do mar do Caspio, lugar no cal crece de forma espontánea. Posteriormente o que queda claro é que se propagou e aclimatouse perfectamente en todas as zonas mornas do planeta.

Sustancias que conten a planta:

-Taninos (Ata un 24%)
-Aceite esencial (ata un 0,04%) Xeraniol,citronelol, ácidofeeniletílico, linalol,nerol, farnesol e euxenol.
-Glicósidos,flavónicos: quercitrina.
-Glicósidos antociánicos: cianina

Metodos de cultivo e recoleción:

Os pétalos que queiran ser utilizados medicinalmente convén recollelos en días soleados a finais de primavera ou principio de verán. Os botóns deben estar aínda pechados apunto de abrirse.

A recolección e o transporte realízanse con sumo coidado para non danar os delicados pétalos, utilízanse uns cestos de vimbio moi pouco mestos, para que transpiren e que o aire pase a través deles evitando a humidade., despois esténdense en finas capas sobre o chan para facilitar o seu secado, pero non se expoñen a pleno sol.
Os pétalos de rosa ventílanse continuamente nun xesto repetitivo: en pavillóns ventilados e cubertos con sonbraxos de cana para protexelos do sol directo, os homes, coa axuda duns forcados de madeira rematado en catro puntas curvas; lanzan os pétalos ao aire unha e outra vez para evitar a formación do fungo que os destrúe. Cando se secaron o pétalos son transportados aos almacéns.
Os secos pétalos de rosa, pasan o seu olor e cor á auga polo simple procedemento do empapado e transfórmana en auga de rosas que despois se utilizará na almofía, nos perfumes, nos doces, na henna....etc.

Doenzas que cura:

Os pétalos de rosa son un laxante suave ademais de vermífugo. Por vía externa utilízase en gargarismo. Locións, cataplasmas, colutorio ou baños oculares astrixentes e preparacións de colirios. Os pétalos de rosa pódense utilizar así mesmo para complementar outras receitas dando un sabor agradable ás infusións.
Nos casos de conxuntivite é útil xunto á eufrasia e a flor de macela aplicado en forma de compresas nos ollos ou colirios. Existen no mercado moitos produtos naturais elaborados con rosas ou auga de rosas.

nivel interno ten catro grandes campos de acción:

-A nivel cardiaco-circulatorio a rosa e a súa esencia teñen numerosas accións. É beneficiosa para o corazón (estimúlao e promove a circulación), sumamente eficaz contra as impurezas do sangue, e un bo astrixente contra o exceso de fluxo menstrual, a expectoración de sangue e outras hemorraxias. Por outro lado o seu efecto sobre os capilares sanguíneos é moi notable, tonificándoos e reactivándoos, sendo moi útil no tratamento das "Capilaropatias".

-Sobre o aparato dixestivo, no ano 1972 publicouse na UNIÓN DE REPÚBLICAS SOCIALISTAS SOVIÉTICAS un estudo sobre a acción colerético (secreción e excreción de bile polo fígado) da esencia de rosas. Observouse que incrementaba as secrecións biliares e especialmente a síntese de ácidos e fosfolípidos biliares nos seres humanos. Por outro lado fortalece o estómago e prevén as náuseas e os vómitos. Os extractos de rosa interveñen nun preparado estomacal, o suphari, unha mestura hindú de sementes que se chupa lixeiramente despois das comidas copiosas.

-Na esfera xenital da muller actúa regulando as súas funcións, contra os fluxos excesivos de sangue e como reputado afrodisíaco.

-Sobre o sistema nervioso a esencia de rosas é relaxante, mesmo por vía externa ou por inhalación, favorecendo o sono. Ten tamén unha notable acción "cordial", antidepresiva. Na medicina Hakim(medicina tradicional de Paquistán) existe un método especial de aplicación das esencias, particularmente para tratar doenzas mentais ou emocionais. Consiste en empapar con algunhas gotas de esencia nun trozo de algodón e colocalo nun punto da orella dereita. Este punto é coñecido como Shen wen ou Shen men na acupuntura chinesa e está situado no antehélix. Déixase actuar durante aproximadamente 3 horas e repítese a operación varios días.

Metodos de preparación

-Infusión: unha culleriña de pétalos secos por cunca (Non ferver)
Auga de rosas
Pomada de rosas
-Maceración: Macéranse os pétalos en auga fría durante 48 horas removendo de cando en vez

A rosa tamen se utiliza en aromaterapia:
-En Francia destílabase a rosa antes da Revolución, sendo moi utilizada para elaborar a auga de rosas. O seu aceite esencial puro é moi valorado e utilizado en perfumaría, produtos de cosmética e aromaterapia.

páxinas web:

www.zonaverde.net

www.hipernatural.com

www.asturnatura.com

www.ecoaldea.com

www.wikipedia