Marrubium vulgare

CASTELAN: Hierba del sapo

INGLES: Grass frog

Xenero: Marrubium

Especie: Marrubium vulgare

Familia: Lamiaceae

HÁBITAT: Bordes de camiño, campos sen cultivar, vexetacion necesaria algo nitrificada e incluso en basureiros ou similares. Hata 1.500 metros de altitude.

HISTORIA: A primeira referencia para esta planta remontase ao seculo XVII, cando Gregorio López menciona que "é usada para tísicos, asmáticos, tósigos. Juan de Esteyneffer, a principios do seculo XVIII usao como ictericia, obstrucción do fígado, hidropesía, ascitis, flegmón e úlceras. Máis tarde Alfonso Herrera, no seculo XX sinala o seu empleo como febrífugo, diurético e astrinxente. Despois Maximino Martínez enlista os seguintes usos: anticatarral, antiparasitaria, antipirética, tusígena e contra o asma.

RECOLECCIÓN: Cortar a parte aérea da planta (talos tiernos), secar a sombra en lugar aireado. Gardar en envase de papel ou cartón.

DOLENCIAS: O marrubio emplease comúnmente pa tratar a bilis.  Outros padecementos de tipo dixestivo nos que se utiliza esta planta son a disentería, o empacho, o dor de estómago. Dise que actúa como purgante, antigastrálgica e para expulsar os parásitos intestinais (V. lombrices). Xeneralmente empleanse as ramas con follas e en moitas ocasiones con flores, cas que se prepara unha decocción ou unha infusión. Pa atender as reumas tomase a planta completa e ponse en aceite, o pouco tempo untase na parte afectada. Nas vías respiratorias aproveitase pa tratar a tos, bronquitis, asma, afeccions pulmonares, da garganta  e gripes.  En alteracions da pel aplicase en manchas, sarna, granos, feridas, hongos, caspa e en casos de caída do pelo.