Cynara cardunculus
- Castelán: Cardo de comer
- Catalán: Card comú
- Galego: Cardo
- Vasco: Kardabera
- Inglés: Cardoon
Ubicación filoxenética:
División: Magnoliophyta
Familia: Asteraceae
Género: Cynara
Descrición botánica:
É unha planta perenne e vivaz con raíz tuberosa. No seu primeiro ano produce unha roseta de grandes follas con até un metro de lonxitude e 0,6 m de ancho que están profundamente divididas, son pinnadas e sub espiñentas co envés esbrancuxado e tomentoso e nervaduras moi pronunciadas. No segundo ano do centro da roseta sae un longo talo acanalado de até 150 cm de altura que se ramifica no seu parte superior. Os seus capítulos florais son os que producen as alcachofas e teñen grandes flores de cor violeta e tubulares, plumosas e sésiles, que están envolvidas en brácteas ovais, carnosas na base e puntiagudas. O froito é un aquenio de cor pardo escuro cun penacho de consistencia sedosa.
HÁBITAT:
Común en balados, beiras de camiños, pasteiros, campos de cultivo, sitios perturbados, beiras de corpos de auga. Trátase dunha planta orixinaria do Norte de África e Sur de Europa.
RESEÑA HISTÓRICA:
Téñense noticias desta planta desde a Antigüedad, aínda que se cre que as informacións sobre a mesma están referidas ao cardo silvestre (Cynara cardunculus L.), da que derivan os actuais cultivares. Durante a época romana fálase dela como planta cultivada, e ao longo dos séculos vanse cultivando as variedades locais, que son a base de cultivárelos actuais.
Na o-Andalus cultivábase a alcachofa a partir de semente o primeiro ano, propagándoa vegetativamente en anos sucesivos.
PRINCIPIOS ACTIVOS:
Estados nos que se requira un aumento da diuresis: afeccións genitourinarias (cistitis, ureteritis, uretritis, pielonefritis, oliguria, urolitiasis), hiperazotemia, hiperuricemia, pinga, hipertensión arterial, edemas, sobrepeso acompañado de retención de líquidos.
O uso de diuréticos en presenza de hipertensión ou cardiopatías, só debe facerse por prescrición e baixo control médico, dada a posibilidade de aparición dunha descompensación tensional ou, se a eliminación de potasio é considerable, unha potenciación do efecto dos cardiotónicos. Moi recomendable para os diabéticos xa que diminúe en nivel de azucre en sangue, tomando un vasiño de infusión ao día da devandita planta.
USOS:
Da recolección interesa, para uso terapéutico, as follas, que se adoitan recoller a man na época de plena floración; posteriormente ponse a secar estendidas sobre cañizos e á sombra. Nalgunhas zonas o secado realízase en sequeiros, non excedendo os 40 °C. Para consumo humano recóllense as pencas.
No cardo podemos atopar flavonoides, acedo clorogénico, un mollo amargo chamado cinarina, saes de potasio e un polímero que por hidrólisis libera fructosa. Tamén se comprobou a presenza de fermentoLab ou quimosina, capaz de callar o leite. Pero polo que máis se aprecia o cardo é por ser un excelente alimento dietético para aquelas persoas que non toleran ben a fécula, sobre todo para os diabéticos.
PREPARACIÓN E USO:
Decocción. Por cada cunca emprégase unha culler grande de follas de cardo desecadas e picadas. Mantense a auga fervendo durante 10 minutos. A dose é de 2 ó 3 cuncas ao día, despois das comidas.
Uso do cardo como callo. empréganse as flores, que se pon a macerar en auga durante unhas cantas horas; pasado este tempo fíltrase a auga e engádese sobre o leite, quentada a non máis de 40 °C. Logo remóvese para que se mesture ben o leite coa auga e déixase repousar para que calle.
BIBLIOGRAFÍA É PÁXINAS WEB:
El jardín de hierbas aromáticas - Susaeta
Las plantas medicinales en el jardín - Susaeta
Guía de los árboles y arbustos de la península Ibérica y Baleares -Mundiprensa
No hay comentarios:
Publicar un comentario