Zea mays

Nome  catalán: Blat de les indes

Nome  galego: Millo

Nome  ingles: Corn

Familia: Poaceae

Hábitat: quere un clima calido, solos fértiles con bon drenaxe e textura media.

Reseña histórica: o millo ten os seus inicios no Valle de Tehucán (Mexico) a 2500 m sobre o nivel do mar. Foi unha das primeiras especies importadas de America. En Galicia foi unha das causas do minifundio polos altos rendementos que daba.

Sustancias positivas: conten ácidos grasos, fitosteroles, azucares, betaina e alantoina.

Métodos de cultivo ou recolección: utilizanse os estigmas, que son os fios dourados roxizos que salen das espigas. Os estigmas recollense en agosto e setembro, deixanse secar o sol. Esmigallanse e gardanse nun bote de cristal.

Dolencias que cura: usase para cálculos renales, cardiopatías, diuresis, pernas hinchadas, inflamacions de vexiga, nefritis e ciática.

Métodos de preparación: podese preparar de catro maneiras:

·        Decocción: moi bo diurético que reduze a hinchazon das pernas.  Fervese durante un cuarto de hora en 2 litros de auga 30 gramos de estigmas. Despois colase e cando estea templada, bebese de tres a cinco vasos o día.

·        Infusión: poñense 2 gramos en 100 ml de auga fervendo, bebense de dous a tres vasos o día.

·        Tintura: poñense 20 gramos en 100 ml de alcohol de 20 grados a macerar durante 5 dias.  Tomanse duas ou tres cucharillas o día disoltas en auga.

·        Cataplasma: e un remedio pouco doloroso pero radical. Nun recipiente con tapon hermetico macerase durande dous días 200 gramos de fariña de millo, 400 gramos de augardente de boa calidade, 200 gramos de figos secos picados e esmagados, e 20 gramos de mostaza negra moida. Unha vez que todos os ingredientes estean empapados en alcohol e formen unha papilla, extendelo sobre aparte enferma untada previamente con abundante aceite de oliva. A aplicación debe durar polo menos 2 ou 3 horas.