Hedera helix L.
- Castelan: Hiedra
- Catalán: heura, gedra, hedra
- Vasco: untz, untzosto, zuzkei, zira, txirosto
- Galego: hereira, hedra
- Inglés: ivy, common ivy, woodbind
Ubicación filoxenética:
División: Magnoliophyta
Familia: Araliaceae
Género: Hedera
Descrición botánica:
Liana que chega a alcanzar unha altura de até 50 metros de longo. É planta perenne con ramos que son estériles e moi flexibles os cales presentan unhas raicillas adventicias que se arraigan facilmente nos ocos das paredes, muros e outras árbores mediante uns discos pequenos situados no extremo. As ramas que posúen flores carecen de raicillas adventicias e son erectas
HÁBITAT:
Zonas tépedas de Europa meridional, norte de África e Asia (desde a India até o Xapón). crese que a súa fácil dispersión polas aves axudouna a colonizar de novo amplas zonas de onde desaparecera durante as glaciacions
RESEÑA HISTÓRICA:
Hedera helix é o nome científico da hedra común, tamén chamado Inglés Ivy. Crece en case todos os países, desde Europa a Asia. Cultívase como planta ornamental, a hedra tamén se considera unha especie invasora. Os seus froitos, levemente tóxicos para os seres humanos, teñen unha longa historia de ser utilizado no medicamento homeopática.
Como planta ornamental, Hedera helix é cultivado por varias razóns. Pode proporcionar beleza romántica dun xardín, e o seu tecido groso dos talos pode crear un refuxio para as aves e outros animais. Un xardineiro ten varias especies diferentes de hedra para elixir, cada un, que proporciona unha cor diferente, forma de folla, ou taxa de crecemento.
PRINCIPIOS ACTIVOS:
Toda a planta: saponósidos triterpénicos (5%): glucósidos da hederagenina (hederacósido C, alfa-hederina); glucósidos do ácido oleanólico (hederacósidoB e beta-hederina).
Follas: flavonoides: rutósido, rutinósido. Acidos orgánicos: caféico, clorogénico. Trazas de alcaloides (emetina). Poliacetilenos: falcarinona, falcarinol. Fitosteroles: sitosterol, estigmasterol, campestrol, colesterol, espinasterol. Sesquiterpenos: germacraneno, beta-elemeno.
Tronco: gomorresina, trazas de falcarinona (cetona poliacetilénica).
USOS:
Os saponósidos confírenlle un efecto vasoconstrictor, antifúngico, antibacteriano, antihelmíntico e antiprotozoario, a hederina posúe acción de espasmolítico e expectorante. A falcarinona e falcarinol reforzan a acción como antiséptico e antimicótico e o falcarinol é lixeiramente sedante. Por vía externa ten un efecto analxésico e lipolítico; con frecuencia está presente na composición de xeles e cremas revitalizadoras cutáneas, xa que os saponósidos facilitan a absorción cutánea e a difusión doutros principios activos.
A herba é laxante, emenagogo, sudorífico.
Os froitos emético, catártico.
Indicado para bronquite, asma, enfisema. Uso externo: cicatrización de feridas, varices,úlceras tróficas ou varicosas, reumatismo, neuralgias, disolución de nódulos celulíticos, prevención e tratamento das estrías dérmicas.
Contraindicado co embarazo.
A planta fresca pode orixinar dermatitis de contacto.
A administración oral debe facerse exclusivamente por prescrición e baixo control médico Toda a planta, sobre todo as froitos, son tóxicas, debido á hederina: pode provocar vómitos, dores cólicos, trastornos nerviosos e resultar abortiva. A inxestión de dúas ou tres froitos produce síntomas de intoxicacion en nenos (náuseas, vómitos, excitación); 5-12 froitos poden causar a morte por colapso respiratorio. In vitro presenta
unha acción hemolítica. Recoméndase absterse prescribila para uso por vía oral.
PREPARACIÓN E USO:
-Cataplasmas: Prepárase unha infusión a base de 20 g de follas cortadas en 1 litro de auga e aplícase como cataplasma en quente. É mellor que as follas sexan frescas, e o seu efecto intensifícase desmenuzando ben as follas de hiedra e mesturándoas con fariña de linaza, antes de proceder á súa aplicación.
-Gárgaras: Pódense realizar cunha infusión de follas frescas, que se preparará ben diluída, empregando só uns 5 g por cada litro de auga. O produto resultante, ao que convén engadir un puñado de sal común, resulta bastante eficaz contra as caries e contra a dor de moas, pero non debe tragarse.
BIBLIOGRAFÍA É PÁXINAS WEB:
El jardín de hierbas aromáticas - Susaeta
Las plantas medicinales en el jardín - Susaeta
Guía de los árboles y arbustos de la península Ibérica y Baleares -Mundiprensa
No hay comentarios:
Publicar un comentario