Genciana lutea

Castelán: Gengiba

Galego: Quina dos pastores

Catalán: Quina de pobre

Euskera: Errosta
Francés: Gentiane
Inglés: Gentian, Bitterroot

Historia:

Dioscórides, Plinio, Celsio e Galeno, coñecían moi ben as propiedades da raíz da genciana, que era considerada como un potente remedio contra as mordeduras de animais venenosos, contra o mal do fígado, do estómago, os calambres e as febres. Leonard Fuchs escribía no século XVI: "En resumo, a raíz da genciana, e o seu zume suprimen toda forma de estreñimiento. É unha panacea contra o envelenamento e un remedio extraordinario para os estómagos sensíbeis.

Indicacións:

v    Tónico amargo moi eficaz que estimula o apetito e a dixestión gracias á estimulación das secrecións gástricas.

v    Promove  a secreción da saliva, dos zumes gástricos  e da  bilis ademáis de acelerar o vaciado estomacal, polo que se recomenda o seu emprego en dixestións lentas e  dificiles, inapetencia,dispepsias e flatulencia.

v    A nivel xeral ten un efecto fortalecedor  gracias  a estimulación da dixestión.

Os lípidos  que contén exercen un efecto antiimflamatorio e cicatrizante.

v    Parte empregada:  rizoma e raíces secas.

v    Recolección:  as partes subterráneas da planta debense  recoller no outono cortándoas e deixandoas secar lentamente.

v    Principios activos:  p.a amargos entre os que destacan a genciopicrina e amarogentina, pectina(acción hemostática), taninos, mucílago, azúcar.

v    Acción farmacolóxica:  tónico amargo, estimulante gástrico, sialagogo, colagogo, antimicrobiano, emenagogo, hepatoprotector, tónico.

v    Asociase con outras herbas dixestivas como o xenxibre e o cardamomo.

v    Contraindicacións

v    Lactancia: os principios amargos danlle mal sabor á leite.Úlceras gastroduodenales.

v    OBSERVACIÓNS:

Asociase en preparados tónicoestimulantes ó eleuterococo, xenxibre e anxélica. Como inmuno-estimulante asociase á  equinácea, regaliz e llantén